Hoi! Ik ben Romy en samen met mijn man, dochter en twee katten woon ik in Gouda.

Toen ik zwanger was, riep ik 20 weken lang dat een pretecho echt niet nodig was. We hebben haar gezien op de medische echo’s. Alles is in orde en bovendien voel ik haar dagelijks. De wetenschap dat er een meisje in mijn buik mag groeien, is zó groots. Dat is genoeg.

Amper een dag na de 20-weken echo overviel het me: “We zullen zo’n 20 weken onze dochter niet meer zien. Dat is zó ver weg en voelt als een onmogelijk idee.”

Ik wilde zien hoe ze in mijn buik groeide. Hoe ze zich ontwikkelde. De manier waarop ze beweegt, haar handjes gebruikt en de minuscule bewegingen die haar, haar maken. De sterke overtuiging ‘maar ze zít er toch, ik vóel haar toch?’ maakte ruimte voor het idee ‘de technologie om haar te kunnen zien bestaat, en is veilig’.
Wie houd ik voor de gek?

Na die eerste pretecho, kreeg ik het beeld niet meer van mijn netvlies. Dat kindje op die foto: over een paar weken is ze er echt.

Al sinds ik me herinner ben ik ondersteboven van baby’s. Dat het groeit. In jouw buik. En dat het uiteindelijk een complete volwassene wordt. Zwangerschappen: magisch. Zwangere vrouwen: magisch. Sinds ik het zelf mocht meemaken: geen woorden voor.

Tijdens jouw pretecho geniet ik keihard met jullie mee. We bekijken jullie kindje, haar bewegingen, zijn handjes, haar voetjes, zijn gezichtje en de minuscule bewegingen die haar, haar maken. Of hem, dus. Ik doe er alles aan om dit bijzondere moment voor jullie onvergetelijk te maken, en laat jullie naar huis gaan met de mooiste beelden van jullie baby.

Hopelijk tot gauw!

Wie maakt jouw pretecho?